Chcesz mieć pomocne dziecko? Zatańcz z nim poloneza!

Lubicie tańczyć? Ja uwielbiam. Uwielbiam też mojego męża, a początki naszej damsko-męskiej relacji mają źródło w tańcu właśnie. Wbrew pozorom nie poznaliśmy się jednak na kursie tańca. Znamy się bowiem od co najmniej 20 lat z czego przez pierwsze 10 Wirgiliusz był dla mnie po prostu kolegą z klasy.

Wszystko się zmieniło się chwilę przed maturą. Tak  bowiem jakoś wyszło, że na studniówce tańczyliśmy razem poloneza. I ten polonez właśnie, taniec o zerowym stopniu skomplikowania, za to niezwykle rytmiczny i zsynchronizowany sprawił, że nasza relacja przeszła na nieco wyższy stopień zażyłości.

Nie żartuję – ten osobliwy taniec naprawdę mógł być przełomowy dla naszej znajomości. Wykazano bowiem, że dorośli których ruchy z jakiś powodów są zsynchronizowane, czyli np. wspólnie maszerujący czy tańczący właśnie, stają się wobec siebie bardziej przychylni.

Prosty i wdzięczny eksperyment przeprowadzony niedawno na grupie 14-miesięcznych dzieci pokazał, że podobny schemat zachowań można zaobserwować już u takich maluchów [1].

W badaniu brało udział dwóch naukowców z których jeden (nazwijmy go Trzymacz) trzymał  dziecko w nosidle typu przodem do świata, drugi natomiast (nazwijmy go Ciapa) stawał naprzeciw tej pary. Następnie w pomieszczeniu rozbrzmiewała instrumentalna wersja Twist and Shout Beatlesów i całe to towarzystwo zaczynało tańczyć, a raczej uginać kolana. W uproszczeniu możemy przyjąć, że eksperymencie zastosowano dwa warianty ruchów:

• synchroniczny – Trzymacz i Ciapa poruszali się w tym samym tempie, czyli albo uginali kolana w tym samym czasie, albo kiedy Trzymacz prostował kolana to Ciapa je uginał i na odwrót
• niesynchroniczny – Trzymacz dygał w ustalonym tempie, natomiast Ciapa zachowywał się jakby mu muzyka w tańcu nie przeszkadzała i uginał kolana w zupełnie przypadkowy, nierytmiczny sposób

Następnie przeprowadzano klasyczne testy altruizmu u dzieci, które w tym wypadku polegały na tym, że Ciapa wznosił się na wyżyny swojej ciapowatości i w trakcie np. rysowania jakiegoś bazgroła na tablicy upuszczał na podłogę marker.

Okazało się, że dzieci, które znalazły się w grupie poruszającej się w sposób zsynchronizowany z Ciapą zdecydowanie częściej były skłonne pobiec po marker i podać go Ciapie. Co więcej decyzję o tym, że chcą mu pomóc podejmowały znacznie szybciej niż dzieci, które uprzednio nie „tańczyły” synchronicznie z Ciapą.

Przypuszczalibyście, że idiotyczne kicanie w jednym rytmie może wpłynąć na sposób w jaki małe dziecko zachowa się wobec innych ludzi? Pewnie nie. I dlatego, choć pod moim poprzednim artykułem pojawił się komentarz zarzucający, że to o czym tu piszemy nie ma żadnego przełożenia na prawdziwe życie bo nauka nauką, a życie życiem i w ogóle to każde dziecko jest inne to jednak takie badania jak to opisane powyżej pokazują, że pewne wzorce zachowań mamy głęboko zakorzenione w naszym ludzkim jestestwie i warto czasem poczytać parę nowinek po to by w mniejszym lub większym stopniu zastosować je w swoim modelu wychowawczym.

W praktyce bowiem uzyskane w badaniu wyniki pokazują, że każda forma zabawy w której ruchy dziecka i rodzica są zsynchronizowane, czyli taniec, podskakiwanie, zabawa w koci – łapci, klaskanie, skakanie na trampolinie itd. świetnie zacieśnia więź, bo w ten sposób pokazujemy dziecku, że gramy w jednej drużynie przez co stajemy się w jego oczach jeszcze fajniejsi.

Reasumując. Nikt nie dam nam uniwersalnej recepty na to jak wychować dziecko na szczęśliwego i dobrego człowieka, ale chwila tańca dziennie na pewno nie zaszkodzi. Truizm taki, ale w szaleństwie zapewniania dziecku wszystkiego co najlepsze łatwo jest zapomnieć o tym, że najzwyklejsze, beztroskie, rodzinne odtańczenie choreografii do „My jesteśmy krasnoludki” będzie dla rozwoju dziecka równie ważne jak czytanie mądrych książek i edukacyjne zabawy.

Zdjęcie główne/Photo by Jessica Green – Loving Life Visions. Thank you! Love this pic!